Ursprünglich auf Englisch verfasst, übersetzt von OpenAI.
Ik ben iemand die niet veel vrienden in het echte leven heeft. Als je me vraagt, hoeveel close vrienden ik heb? Zou ik waarschijnlijk alleen 1 of 2 mensen antwoorden, en zelfs dan voel ik dat we niet erg close zijn, hahaha sorry. Omdat ik in principe liever alleen ben en het niet gemakkelijk voor me is om dicht bij iemand te komen. Hoewel mensen om me heen soms zeggen dat ik een eenzaam meisje ben, boeit het me niet. Bovendien waren sommige jaren mijn moeilijkste jaren. Ik vind het altijd moeilijk om mezelf uit te drukken. De wereld zit vol met oordelende mensen. Daarom heb ik besloten om me „terug te trekken“ uit deze wrede wereld.
Een van mijn hobby’s is schrijven. Ja, ik schrijf wat ik wil, wat ik leuk vind. Totdat ik eindelijk deze „Slowly“ app vond. Ik heb erover gehoord van enkele mensen op sociale media. Toen ik het controleerde, bleek dat deze applicatie heel geschikt is voor mij, die een hobby heeft: schrijven. Het formaat is hetzelfde als wanneer we een brief schrijven. We zijn vrij om te schrijven wat we willen, wat we willen vertellen. We kunnen vrij brieven sturen naar iedereen over de hele wereld. Uniek is dat we onze echte foto niet als profiel hoeven te plaatsen, zoals in andere apps.
Ik heb „Slowly“ oorspronkelijk geïnstalleerd om vrienden te vinden om mee te praten. In het begin werden slechts enkele mijn penvrienden. En zelfs toen was het altijd een vriendschap op korte termijn, omdat ze ergens vertrokken. „Ze“? Ja, omdat zij altijd degenen waren die de brief beëindigden zonder enige nieuws. Ik ben geen „gesprek-killer“ type persoon. Ik raakte bijna verveeld en was bijna van plan om deze app te verwijderen. Maar dat deed ik niet, ik nam gewoon een paar weken vrij en kwam toen terug. Ik probeerde opnieuw te schrijven, dit keer filterde ik de zoektocht naar vrienden, beginnend met buurlanden en verre landen. Ik weet niet waarom ik Rusland koos, hoewel ik weet dat Russisch erg moeilijk is, kan ik zelfs het cyrillisch schrift niet lezen, hahaha. Ik was nog steeds wanhopig en schreef brieven naar enkele Russen in het Engels.
Net zoals in het begin. Sommigen van hen hielden slechts kort stand, maar er was één persoon die trouw op mijn brief antwoordde. Hier zal ik zijn echte naam niet noemen, maar in plaats daarvan noem ik hem „Bestie“. Het is een favoriete bijnaam, vooral van mij voor hem. Hij was heel aardig, in het begin stelde hij zich heel gedetailleerd voor, vertelde me veel dingen en bood zelfs aan om te vragen wat ik wilde weten over hem. Elke keer dat ik aan Bestie schreef, kon ik niet anders dan glimlachen. We stuurden brieven intensief, omdat de brieven in 29 uur werden verzonden, dus moesten we geduldig wachten. Ik vind het echt leuk om op een brief van Bestie te wachten, omdat het voor mij altijd interessant en niet saai is.
Bestie is geen „gesprek-killer“, in feite vraagt hij me altijd om hem meer verhalen te vertellen. Ik zeg altijd tegen hem: „Waarom voelt het alsof ik in de spiegel kijk als ik naar je verhaal luister? Het is echt, echt, echt, echt, echt alsof ik mezelf in jou zie.“ We wisselen vaak verhalen uit, over onze angsten en zorgen over het leven. Ik heb nooit getwijfeld om hem iets te vertellen. Ik vond eindelijk de moed om zijn andere sociale media-contacts te vragen, zodat we sneller en intenser kunnen chatten, hahaha. Lang verhaal kort, we zijn overgestapt op chatten op een andere chat-app. Eerlijk gezegd wil ik 24/7 met Bestie chatten, hahaha. Ik wil altijd weten hoe het met hem gaat, elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde. Maar ik ben bang dat hij zich gaat vervelen en zich geïrriteerd voelt, dus chatten we alleen wanneer dat nodig is.
Ik weet dat niet alle mensen die bij elkaar worden gebracht, bedoeld zijn om samen te zijn. Mensen kunnen bij elkaar worden gebracht om elkaar te versterken, elkaar aan te vullen en verhalen uit te wisselen. Oh ja, Bestie vertelde me vaak over zijn land, Rusland. Zo ben ik begonnen te ontdekken over de Russische taal en heb ik geprobeerd het te leren, ook al was het echt ingewikkeld voor mij. Voordat ik Bestie leerde kennen, was ik altijd bang elke keer als ik het cyrillisch schrift zag. Maar nadat ik hem had leren kennen, werd ik blijer, enthousiaster en meer geïnteresseerd in leren. Ik leerde van het internet, kocht boeken, vond zelfs een tutor, hahaha.
Dank je. Dank je, Bestie. Je bent een „boek“ voor mij geweest. Een „boek“ waar ik altijd in kan schrijven, waar ik alles in mijn hoofd en hart vrijelijk kan uiten. Misschien voel je je soms moe, verveeld, omdat je al mijn verhalen moet aanhoren en accepteren. Misschien is het woord „dank je“ niet genoeg om alles uit te drukken. Maar ik weet zeker dat je op een dag zult weten, zonder dat ik je hoef te vertellen hoe ik me voel. Misschien nu nog niet, maar op een dag.
Jarenlang voel ik dat dit leven altijd als een nacht is, omdat het altijd donker is. Maar jij bent als een ster die een glimp van licht geeft. Ik zal je niet gelijkstellen aan een maan, omdat de maan geen eigen licht heeft. Maar sterren? Zij hebben hun eigen licht. En het leuke feit is dat sterren niet kunnen schijnen zonder duisternis. Dus laat nooit iemand je sprankel doven. Want jouw licht is nodig.
Hou van je, zoals altijd.
