Originally written in English. Translated by 小さな世界.
De eerste keer dat ik Slowly downloadde was ruim een jaar geleden, toen het stond aanbevolen de App Store. Hoewel ik het uitgangspunt destijds interessant vond, legde ik het terzijde omdat ik het druk had met andere projecten in mijn werk en het dagelijks leven.
Het was pas in augustus van dit jaar, toen ik door familiezaken in een ernstige depressie zat, dat ik besloot zonder parachute van 3.000 meter te springen en een profiel aan te maken, op verzoek van een psycholoog met wie ik toen omging. Ik geef toe dat ik eerst niet wist wat ik ervan kon verwachten, omdat ik altijd een ingewikkeld persoon ben geweest om mee om te gaan: mensen negeren me alsof ik een meubelstuk ben, of ze raken in paniek over mijn explosieve humeur en mijn gewoonte om niet te reageren. dingen met een suikerlaagje bedekken – dat laatste zijn dodelijke zonden in een overgevoelige, cynische samenleving als de onze. De eerste persoon die contact met mij opnam, kwam uit de Filipijnen. Toen begonnen er brieven mij te bereiken uit Litouwen, India, Vietnam, Turkije, enzovoort. De meeste, zo niet al deze gebruikers zijn in de loop van de tijd verdwenen, waardoor ik dacht dat alle moeite die ik in mijn brieven had gestoken voor niets was geweest. Omdat ik iemand ben die zowel in wederkerigheid als in resultaten gelooft, raak ik snel gefrustreerd als mijn tegenpartij zich terugtrekt of er niet genoeg om geeft om de bal aan het rollen te houden. Je kunt tenslotte niet in je eentje tango doen.
Maar een paar van hen verwelkomden me met open armen en gaven me een kans, iets wat de meeste mensen in de echte wereld niet zo vriendelijk waren om te missen. Ze komen uit alle lagen van de bevolking, uit talloze plaatsen zoals de Verenigde Staten, Colombia, Singapore, Indonesië, Zuid-Afrika en Taiwan. We begonnen te praten over alles wat je maar kunt bedenken: onze landen, onze gewoonten, ons jargon, de reizen die we hebben gemaakt of van plan zijn te maken, en zelfs waar we van houden en een hekel aan hebben. De meesten waren verbaasd dat Chili zo gevarieerd en tegenstrijdige smeltkroes was, van de tien verschillende klimaten van noord tot zuid, de gevarieerde gastronomie en de positie ten opzichte van andere landen. Ooit gehoord van het zogenaamde ‘Tri continentale Principe’? Ja, wij creëerde het. Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen ‘de zon gaat nooit onder in Chili’, maar we komen er op onze eigen speciale manier dichtbij. Een andere grote stimulans was het feit dat ze mij accepteerden ondanks het feit dat ik het Asperger-syndroom heb, een ‘kruis’ dat ik altijd zal moeten dragen zolang ik leef en dat erop staat mijn pogingen om normaal met anderen te communiceren te saboteren.
Net zoals ik het versturen van brieven via Slowly tot een fundamenteel onderdeel van mijn routine werd, leerde ik ook naar mijn penvrienden te luisteren. We deelden ook problemen, twijfels en frustraties met een wereld die te snel gaat, die niet nadenkt voordat het een stap zet, en die van fanatisme een prioriteit heeft gemaakt boven het inzicht dat we anders en rommelig kunnen zijn en het niet verdienen om te worden uitgesloten voor onze meningen. Ik zag dat een aantal van hun verhalen vergelijkbaar waren met de mijne, waardoor ik efficiënter met mijn eigen frustraties kon omgaan. Als je het grootste deel van je leven door een mijnenveld bent gegaan, als je het doelwit bent geweest van jaloezie en pesterijen, is het erg moeilijk om anderen te vertrouwen. Deze geweldige mensen aan de andere kant van een telefoon-/computerscherm gooiden me echter een touw waardoor ik kon ontsnappen aan de klauwen van wanhoop.
Het uitwisselen van brieven met mijn penvrienden heeft niet alleen een therapeutisch effect op mijn gekweld, altijd gespannen ziel. Het heeft mij ook in staat gesteld mijn grootste passie met hen te delen: het schrijven van proza. Ik ben een amateurromanschrijver, en mijn ‘opera prima’ werd afgelopen mei gepubliceerd onder dezelfde bijnaam die ik gebruik op Slowly. Hun reacties toen ze over dat facet van mijn leven hoorden, waren buitengewoon opbeurend, en ik deelde graag de details van mijn creatieve proces met hen. De app heeft mij ook geholpen mijn vaardigheden scherp te houden als ik niet aan plannen voor romans of korte verhalen werkte, iets wat ik ook apprecieer. De enige ongelukkige partij bij dit alles is mijn toetsenbord, dat de afgelopen drie maanden met de witte vlag zwaait omdat ik op de toetsen tik alsof ik piano speel.
Ik weet dat ik veel te veel heb geschreven en dat je je op dit moment waarschijnlijk verveelt, dus ik sluit mijn verhaal af met een laatste gedachte: “Slowly kan je leven redden.” En weet je wat? Dat zou een uitstekende titel kunnen zijn voor een toekomstig boek.
