Oorspronkelijk geschreven in het Engels, vertaald door OpenAI.
Beste Vriend,
Het is vreemd, nietwaar? In deze wereld van hoge snelheid is contact maken tegenwoordig net zo snel als berichten die heen en weer zoeven, met bijna elke minuut een melding die oplicht. Het is een gekke wervelwind van razendsnelle uitwisselingen, maar toch voelde ik me aangetrokken tot iets totaal anders. Iets langzamers. Iets met opzet. Dat was het moment waarop ik Slowly ontdekte.
In het begin wist ik niet goed wat ik moest verwachten. Ik dacht: hoe kan ik ooit genieten van het schrijven van een brief die dagen nodig heeft om iemand te bereiken? Maar er was iets uitnodigends aan het idee. Het voelde alsof ik een andere wereld binnentrad—een plek waar mensen nog steeds de tijd nemen om te schrijven, na te denken, te delen op een manier die betekenisvoller aanvoelde dan een snel appje.
Ik begon met het schrijven van mijn eerste brief. Het was een simpele. Gewoon een hallo. Een korte introductie. Maar het moment waarop ik ging zitten, elk woord intypte, en de tijd nam om het precies goed te maken, voelde anders. Het was niet gehaast. Het ging niet om het direct krijgen van een antwoord. Het ging om het opbouwen van een verbinding die niet werd beheerst door tijdzones of directe reacties.
De echte magie begon toen de eerste reactie binnenkwam. Het duurde een paar dagen—lang genoeg dat ik mijn brief bijna vergeten was—maar toen het gebeurde, was ik verrast door de zorgvuldigheid van het antwoord. Het was alsof de ander echt de tijd had genomen om mijn woorden zorgvuldig te lezen en met dezelfde aandacht te antwoorden. Het voelde als een gesprek dat plaatsvond over tijd heen, niet alleen over afstand.
En wat ik terugkreeg was niet zomaar een luchtig praatje of korte antwoorden. Het waren verhalen. Reflecties. Een blik in het leven en de gedachten van iemand anders. Het voelde alsof ik een klein raam opende naar een totaal andere wereld, een wereld waartoe ik geen toegang had gehad als ik alleen op snelheid en gemak had vertrouwd.
Hoe meer brieven ik schreef, hoe enthousiaster ik werd over elke nieuwe. Ik controleerde elke dag mijn inbox, benieuwd of er een nieuw antwoord op me wachtte. En het ging niet alleen om de antwoorden. Het ging om de ervaring van het schrijven zelf—de tijd nemen om een brief te maken, om iets eerlijks te delen, iets persoonlijks, zelfs als het maar een simpele gedachte over mijn dag was. Ik begon de wereld een beetje anders te bekijken, net genoeg vertraagd om de kleine dingen op te merken die ik eerder misschien had gemist.
En toen gebeurde er iets onverwachts: ik begon contact te leggen met mensen uit delen van de wereld waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou kunnen bereiken. Het is zo opwindend geweest om nieuwe vriendschappen te zien ontstaan. Een brief uit Japan. Een antwoord uit Brazilië. Brieven die over alle uithoeken van de wereld vlogen, verbonden door die simpele daad van versturen en ontvangen, als schakels in een eindeloze ketting. We vertelden elkaar verhalen over onze verschillende culturen en levens, en boven alles deelden we gedachten over wat het leven werkelijk betekent. De afstand deed er niet toe. De tijd die het kostte om te schrijven deed er niet toe. Wat ertoe deed, was de verbinding.
Nu ik terugkijk op mijn ervaring met Slowly, besef ik hoeveel het mijn kijk op communicatie heeft veranderd. Het gaat niet alleen om de snelheid of urgentie van een bericht. Soms gaat het erom de tijd te nemen om na te denken, te schrijven, diep na te denken over de woorden die we kiezen, en die woorden de ruimte en tijd te geven om iemand anders te bereiken. In deze wereld vol haast en drukte heeft Slowly me geholpen de betovering van geduld te zien, en de wonderlijke magie van het wachten.
Met langzame verbondenheid,
Daisy
