Originally written in English. Translated by 小さな世界.

Ik was altijd al gefascineerd door verschillende culturen en talen, dus toen ik over SLOWLY horde, besloot ik het eens te proberen. Ik was benieuwd wie ik zou ontmoeten en wat ik van hen zou leren.

Op een dag ontving ik een brief van een meisje genaamd Yagmur, die in Turkije woont. Ze vertelde dat ze Noord-Macedonië eerder had bezocht en wilde me vertellen over haar ervaringen tijdens een bezoek aan mijn thuisland. Ze zei ook dat ze van lezen, schrijven en muziek hield. Ik was geïntrigeerd door haar brief en besloot te antwoorden. Ik vertelde haar over mezelf, mijn interesses en mijn ervaringen.

We begonnen regelmatig brieven uit te wisselen en er was meteen een klik. We deelden onze gedachten, gevoelens, dromen en angsten. We hebben veel van elkaar geleerd en ontdekten dat we veel gemeen hadden We respecteerden ook onze verschillen en probeerden elkaars perspectieven te begrijpen.

Naarmate de tijd verstreek, begonnen we meer te voelen dan alleen een simpele verbinding met elkaar. We voelden een verbinding die de afstand en taalbarrière overstijgt. Het voelde alsof we elkaar heel lang kenden, ook al hadden we elkaar nog nooit persoonlijk ontmoet.

We besloten onze relatie naar een hoger niveau te tillen en elkaar te videobellen. We waren allebei nerveus en opgewonden om elkaars gezichten te zien en elkaars stemmen te horen. Toen we elkaar eindelijk op het scherm zagen, waren we verbaasd over hoe mooi en charmant we waren. We glimlachten, lachten, bloosden en praatten urenlang. We hadden het gevoel dat we in dezelfde kamer zaten, ook al waren we bijna duizend kilometer uit elkaar.

We beseften dat we verliefd op elkaar waren en samen wilden zijn. We maakten plannen om elkaar zo snel mogelijk in het echt te ontmoeten. We wisten dat het niet gemakkelijk zou zijn, maar we waren bereid elk obstakel voor onze liefde te overwinnen.

We hebben elkaar eindelijk persoonlijk ontmoet na drie maanden van virtuele brieven en telefoontjes. Het was de gelukkigste tijd van ons leven. We omhelsden, kusten, hielden elkaars hand vast en keken elkaar in de ogen. Het voelde alsof we in een droom zaten, maar het was echt. We hebben samen een onvergetelijke week gehad. We ontmoetten ook elkaars familie en vrienden, die ons hartelijk verwelkomden.

Aan het eind van de week hebben we afscheid moeten nemen en bij ieder afscheid hoort natuurlijk ook een traan, al is het voor ons nooit een afscheid maar een ‘tot ziens’. We wisten dat onze liefde sterker was dan welke afstand of uitdaging dan ook. We wisten dat we in elkaar onze zielsverwant hadden gevonden.

Zo ontmoette ik Yagmur, de liefde van mijn leven.