Oorspronkelijk geschreven in het Engels, vertaald door OpenAI.
Brieven die ademen
Ik ben deze app diep gaan waarderen, ook al is het pas een paar weken geleden dat ik hem voor het eerst heb gedownload. Het geeft me iets om elke dag oprecht naar uit te kijken. Er is iets ongelooflijk aardends aan, iets intiems. Het trage tempo, de bewuste aard van het versturen en ontvangen van brieven, maakt dat alles doelbewuster aanvoelt. Er is geen direct antwoord, geen snel doorheen scrollen. Alleen echte gedachten, echte woorden en echte tijd. En daardoor wordt elke brief meer dan alleen een boodschap. Het wordt een moment.
Het wachten is, vreemd genoeg, een van mijn favoriete onderdelen. Het bouwt verwachting op, zeker, maar het moedigt ook diepgang aan. Als je weet dat je woorden niet meteen aankomen, denk je goed na over wat je wilt zeggen en hoe je het zegt. Je begint je gedachten niet te zien als vluchtige praat, maar als iets dat het waard is om gedeeld, herinnerd en ontvangen te worden. En daarom schrijf ik met intentie. Ik zorg ervoor dat elk woord weerspiegelt wie ik ben, mijn overtuigingen, mijn grenzen, mijn zachtheid en mijn kracht.
Schrijven is altijd al iets geweest waar ik om geef, maar via dit platform is het iets heiligs geworden. Ik besteed vaak twee tot vier uur aan één enkele brief, schrijven, bijschaven en bewerken. Niet omdat ik traag ben, maar omdat ik er diep om geef. Ik neem pauzes om na te denken, te ademen, te bidden. En ik keer terug naar de pagina met meer om te zeggen, meer om te geven. Ik wil dat elke brief het gewicht van mijn oprechtheid en de tederheid van mijn waarden draagt. Sommigen vinden het misschien dwaas om zoveel tijd te besteden aan een penvriendbrief, maar voor mij is het een vorm van toewijding – aan menselijke verbinding, aan helderheid en aan waarheid. Ik ben enorm trots op elk stuk dat ik schrijf.
Maar deze ruimte heeft me meer gegeven dan alleen het plezier van schrijven. Het is een leeromgeving geweest – van culturen waarin ik nooit heb gewoond, tot overtuigingen die ik nooit eerder ben tegengekomen, tot dagelijkse gewoontes die ik nooit heb gekend. Ik heb gedachten opgedaan over volwassen worden, tips voor het zoeken naar werk, emotionele veerkracht en culturele gebruiken. Ik heb geleerd hoe andere mensen leven, liefhebben en overleven. En dit alles heeft me beetje bij beetje geholpen om dichter bij het begrip te komen van wie ik wil zijn nu ik volwassen word, een fase waar ik zowel enthousiast als eerlijk gezegd bang voor ben.
Volwassenheid hing voor mij altijd in de verte, als een kust waarvan ik niet zeker wist of ik die kon bereiken. Ik was bang voor wat het van me vroeg – verantwoordelijkheden, onafhankelijkheid, identiteit. Maar door de verhalen van anderen te lezen, te horen hoe zij ermee omgaan, te zien dat niemand alles helemaal begrijpt, stelde me gerust. Het vertelde me dat ik niet perfect hoef te zijn. Ik hoef alleen maar echt te zijn, open te zijn, en bereid te zijn om te groeien.
Op dit moment heb ik een paar brieven die wachten op een antwoord van mij, en één is onderweg. Tot nu toe heb ik ongeveer acht brieven verstuurd, en elke brief heeft me iets gegeven – vriendelijkheid, inzicht en hoop. De mensen hier zijn niet gewoon op zoek naar tijdverdrijf. Ze zoeken verbinding, willen delen, willen zich gezien voelen. En ik denk dat dat op zichzelf al iets heiligs is. In een wereld vol snelle antwoorden en oppervlakkige communicatie is deze ruimte een zeldzame verademing. Het is een plek waar je gewoon mens kunt zijn, zonder verontschuldiging.
Deze app en de mensen erop herinneren me eraan dat schrijven nog steeds krachtig is. Dat kwetsbaarheid een stille vorm van moed is, en zachtheid, wanneer bewust gekozen, een vorm van verzet. Hier, in de traagheid van elke brief, krijgen we toestemming om te zeggen wat we echt bedoelen, om stil te staan bij onze waarheden en die te delen in hun rauwste vorm. Er is geen haast, geen lawaai. Alleen oprechtheid.
Het is meer dan alleen woorden over de wereld sturen. Het is een ruimte waar we leren – niet alleen over anderen, maar ook over onszelf. Over de delen van ons die we nog geen naam hadden gegeven. Over het verlangen waarvan we niet wisten dat we het droegen. De waarden waar we steeds weer naar terugkeren. De grenzen die we opbouwen. De tederheid die we beschermen. Door naar iemand anders te schrijven, beginnen we onszelf helderder te ontmoeten – niet als degene waarvan we denken dat we het moeten zijn, maar als wie we werkelijk zijn.
Dit is niet zomaar brievenschrijven.
Het is een terugkeer naar intentie.
Naar aanwezigheid.
Naar ziel.
Het is een stille opstand tegen een wereld die ons de haast injaagt naar ontkoppeling. En misschien is de diepere magie van dit alles wel: we komen hier op zoek naar verbinding, om te beseffen dat we ook op zoek waren naar helderheid – een spiegel die zachtjes naar ons wordt teruggehouden via het luisteren van een ander.
Dus ik vraag me af…
Welke delen van onszelf hebben we het zwijgen opgelegd, alleen maar om acceptabeler te zijn voor een wereld die zelden zacht luistert? En wachten die delen nog steeds, stilletjes en trouw, gewoon om gehoord te worden? En wanneer was de laatste keer dat we echt bij onze eigen stem zijn gaan zitten – niet om iets te bewijzen, maar gewoon om het te begrijpen? Zoveel waarheden leven stil in ons, hopend dat iemand, ergens, de juiste vraag stelt – niet om ons te repareren, maar om getuige van ons te zijn.
En uiteindelijk moeten we ons afvragen: zijn we meer gevormd door liefde, of door overleving? Wat voor wereld bouwen we als we alleen luisteren naar degenen die het hardst spreken, maar degenen die het eerlijkst spreken negeren? Zijn we zo vloeiend geworden in het optreden dat we de taal van aanwezigheid zijn vergeten – de stilte, de oprechtheid, de zachtheid die ons ooit menselijk maakte?
En zo ja…
Creëren we dan een leven met betekenis, of overleven we alleen het leven dat ons is gegeven?
