Oorspronkelijk geschreven in het Engels, vertaald door OpenAI.
Vandaag ga ik het verhaal vertellen over hoe ik een nieuwe vriend ontmoette in een ander land via Slowly. Op 1 januari 2020 stopte ik met alle sociale mediaplatforms vanwege de toxiciteit en mijn nieuwjaarsresolutie (ik houd me nog steeds aan mijn belofte 😅). Via een Reddit-bericht ontdekte ik dit unieke platform en maakte ik een aantal geweldige vrienden over de hele wereld.
Snel vooruit naar 16 december 2021, toen ik naar het Verenigd Koninkrijk ging vanuit mijn thuisland Bangladesh voor een korte fellowship. In tegenstelling tot andere Zuid-Aziaten hield ik van het koude weer en paste ik me langzaam aan aan de frisse omgeving. Maar diep van binnen wilde ik het land verkennen en daar vrienden maken. Zoals je misschien weet, is het bijna onmogelijk om zomaar een vriend te vinden met wie je kunt rondwandelen en koffie drinken, tenzij je een tijdje op een nieuwe plek blijft.
Alle lof gaat naar Slowly. Slowly is de plek waar ik hier mijn penvriendin vond. Voor dit verhaal noemen we haar Fima. Op 19 december 2021 stuurde ik willekeurig een brief, en Fima antwoordde dezelfde dag. Na de eerste kennismaking begonnen we brieven uit te wisselen en elkaar beter te leren kennen. We spraken vooral over ons leven, onze interesses, eetgewoonten en favoriete films, vooral die van Marvel. Later besloten we telefoonnummers uit te wisselen, zodat we ook telefonisch konden praten naast het versturen van brieven. Helaas konden we vanwege onze drukke schema’s niet de hele dag praten. Desondanks werd onze band elke dag sterker. Ik wachtte op haar berichten wanneer ze tot laat moest werken terwijl ze zich voorbereidde op haar examens. Zij deed hetzelfde als ik druk was met mijn bezigheden.
Op 24 december 2021, een dag voor Kerstmis, ging ik naar Londen, de meest kosmopolitische stad. Ik zal deze stad missen vanwege de diversiteit en de snelle cultuur. Ik vestigde me snel in de buurt van het centrum van Londen en bezocht alle belangrijke bezienswaardigheden, van de Big Ben tot het British Museum. Nadat ik me had gevestigd, schreef ik terug naar Fima en vroeg haar op een dag spontaan of ze in Londen kon afspreken, aangezien ze in de buurt woont. Tot mijn grote verrassing zei ze ja, omdat de wens om elkaar te ontmoeten wederzijds was. We prikten snel een datum en maakten een waslijst aan plannen die we uiteindelijk niet uitvoerden vanwege de beperkte tijd. De datum van onze ontmoeting naderde snel. Ik had me al heel lang niet zo verheugd om iemand te ontmoeten. Toen kwam eindelijk de dag.
’s Avonds, op 29 december 2021, kwam Fima aan in het centrum van Londen, en ik ontving haar bij het treinstation. We gingen ergens zitten en praatten ongeveer twee uur aan een stuk door. Daarna gingen we volgens ons eerdere plan naar een bowlingbaan rond 18:30 uur. Helaas was de locatie gesloten tot 19:30 uur. Het was teleurstellend, maar we hadden niets anders te doen dan wandelen voor ons diner. Terwijl we door een paar willekeurige straten in Londen liepen, spraken we over onze dag en ons leven. Uiteindelijk gingen we naar een Koreaans restaurant om te dineren met Soju, iets wat we allebei lekker vonden. In het restaurant vloog nog een uur voorbij met lachen en het eten van dumplings en Soju-achtige gin.
Rond 20:30 uur zei ze dat ze binnenkort naar huis moest. Ik begreep dat onze ontmoeting ten einde liep. Het was deprimerend voor mij omdat ik voelde dat dit onze eerste en laatste ontmoeting zou zijn. We beëindigden ons diner snel en gingen terug naar het treinstation. Ik wilde haar naar huis brengen, maar ze liet me niet verder gaan. Bij het station namen we afscheid van elkaar. Ik herinner me nog hoe ik mijn enige vriendin in het Verenigd Koninkrijk omhelsde met tranen in mijn ogen.
Ze stuurde me een bericht toen ze rond middernacht thuis was aangekomen. Na een paar dagen, hoewel we druk waren met onze dagelijkse activiteiten, bleef ik onze tijd samen missen omdat zij mijn enige vriendin daar was. Ik liet een paar berichten achter, maar het leek erop dat ze te druk was om te reageren. Uiteindelijk verloren we het contact, en op 25 januari ging ik naar huis zonder afscheid te nemen.
Ik weet dat dit geen verhaal is met een perfect gelukkig einde zoals in de Marvel-films. Niettemin ben ik dankbaar dat ik onverwachts een lieve vriendin vond in een land vol onbekende mensen en culturen. Haar woorden, brieven en gezelschap maakten mijn bezoek onvergetelijk. Ik bid en hoop dat onze paden elkaar binnenkort weer kruisen, eerder dan later.
PS 1: Dit is de enige foto die ik met haar heb. We waren onderweg naar dat Koreaanse restaurant in de metro.
PS 2: Dit is mijn allereerste verhaal, en ik bied mijn excuses aan voor de eenvoudige manier waarop ik het heb geschreven.
