Oorspronkelijk geschreven in het Engels, vertaald door OpenAI.
Mijn toevallige vriendschap met “Slowly” – Een verhaal over geduld, lockdowns en brieven van 20 pagina’s
De eerste keer dat ik probeerde vrienden te worden met Slowly was in mei 2018. Ik stuurde een paar brieven, kreeg er een paar terug, maar niets dat me deed opspringen van opwinding, mijn pen liet grijpen en mijn innerlijke Shakespeare naar boven haalde. Geduld? Nooit van gehoord. Dus na een maand verwijderde ik de app zonder enige ceremonie en ging verder met mijn leven.
Fast forward naar april 2020. De wereld kwam abrupt tot stilstand. Lockdowns overal, geen vluchten, geen verkeer, geen chaotische agenda—alleen ik, mijn telefoon en eindeloos scrollen door de Play Store. En wat verschijnt er weer? Slowly.
“Waarom niet?” dacht ik. Ik downloadde het opnieuw. Stuurde een paar brieven. Toen… stilte. Twee maanden lang. Helemaal niets.
Net toen ik (opnieuw) op het punt stond op te geven, arriveerde er een brief uit Finland. Omdat ik de eerste brief had gestuurd, kon ik stiekem een kijkje nemen op het profiel van de afzender. En daar stond het—brutaal, ongegeneerd en op een vreemde manier opwindend:
“Waarschuwing: lange brieven en flauwe humor in aantocht. Je bent gewaarschuwd.”
Dat was het. Dat was mijn moment. EINDELIJK iemand die mijn liefde voor belachelijk lange brieven kon begrijpen—van die brieven die bijna als een korte roman door zouden kunnen gaan. Tot dat moment was elke reactie die ik had ontvangen, nou ja… teleurstellend. Maar dit? Dit voelde als het lot.
Op 27 mei 2020 ontving ik mijn eerste brief van mijn Finse penvriend, en dat was het echte begin van mijn Slowly-reis. Iemand die op een griezelige manier op mij leek, maar toch verfrissend anders was. Iemand die moeite in zijn woorden stak, en geen brieven schreef van het soort “WhatsApp-bericht”, maar eerder van het soort “oude perkamentrollen bezorgd door duiven”.
We praatten over alles—van het noorderlicht in Lapland tot de gekte van Holi in Varanasi, van stoïcisme tot veganisme, van de Tweede Wereldoorlog tot de tekenfilms uit onze kindertijd. We maakten een lijst van 100 dingen die we liefhebben, wisselden onze favoriete recepten uit en kwamen nooit zonder gespreksonderwerpen te zitten. Geen enkel onderwerp was taboe.
Fast forward vijf jaar, meer dan 30 belachelijk lange brieven, talloze videogesprekken, vier handgeschreven brieven fysiek uitgewisseld en een absurd aantal ansichtkaarten later, en ik kan vol vertrouwen zeggen—het ontmoeten van deze “Witte Finse Magere Hein” was een van de beste verrassingen van mijn leven.
En niets hiervan zou mogelijk zijn geweest zonder Slowly. Dus een enorm dankwoord aan het geweldige team erachter—dank jullie wel voor het verbinden van zielsverwanten over de hele wereld, één prachtig trage brief per keer!
