Originally written in English. Translated by Marcel.

Pewnego razu była sobie dziewczyna. Naprawdę chciała się z kimś zaprzyjaźnić, ale jej surowi rodzice nie pozwalali jej nigdzie wychodzić. Byli przekonani, że na każdym kroku czają się przestępcy i złodzieje. Po szkole kazali jej natychmiast wracać do domu. Z tego powodu dziewczyna miała problemy z komunikacją, koledzy z klasy jej nie rozumieli i nie miała żadnych przyjaciół. Z biegiem czasu dziewczyna dorastała, stawała się nieśmiała i niekomunikatywna. Na studiach sytuacja nieco się poprawiła, ale ostatecznie została wyrzucona za wagary. Okazało się, że depresja nie była uważana za ważny powód niechodzenia na wykłady.

Wielokrotnie próbowała znaleźć pracę, ale już na etapie rozmów kwalifikacyjnych stawało się jasne, że to się nie uda. Zaczęła się ciąć, myśląc, że to wszystko jej wina; nie miała z kim porozmawiać i kogo poprosić o radę. Poczucie bezużyteczności pochłaniało ją dzień po dniu. Postanowiła nie wychodzić z domu, wierząc, że tak będzie łatwiej. Przypadkowe spotkania w Internecie nie doprowadziły do niczego, ponieważ w błyskawicznych aplikacjach do poznawania nowych ludzi zwykle patrzą na twarz, sylwetkę, kolor skóry i płeć.

Ale pewnego dnia, wśród wielu podobnych komunikatorów, odnalazła Slowly. Kreskówkowe awatary, znaczki pocztowe i spokojna wymiana listów od razu podbiły jej serce. Poznawanie nowych ludzi, ich zwyczajów, kultur czy codzienności nigdy nie było dla niej tak wspaniałe. Czy oni naprawdę chcą ze mną pisać? – pomyślała dziewczyna. To jak przebudzenie się po długim koszmarze nieporozumienia i niechęci. Zaczęła rozpoznawać siebie w innych, rozumieć własne i cudze emocje. Oczywiście socjofobia nigdzie się nie wybierała, ale życie z nią stało się łatwiejsze.

Pozwól jej wyrazić szczerą wdzięczność za pomoc w odnalezieniu siebie. Jesteście najlepsi. 💜