ทุกครั้งที่ฉันเขียนถึงเธอ มันให้ความรู้สึกเหมือนฉันกำลังคุยกับใครสักคนที่ฉันรู้จักมาทั้งชีวิต

เธอเป็นคนแรกที่ไม่ได้แค่ทนฟังผม แต่จริง ๆ แล้วอยากฟังในสิ่งที่ผมพูด

เพราะเรามีหลายสิ่งที่เหมือนกัน เรามองตัวเองเหมือนกัน เธอบอกว่าเราเหมือนมันฝรั่งที่ถูกหั่นครึ่ง

ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบใครในแอปนี้เลย ไม่ต้องพูดถึงการพบคู่แท้ของฉันเลยด้วยซ้ำ

ในที่สุดก็มีใครสักคนที่อาจเข้าใจความรักของฉันที่มีต่อจดหมายที่ยาวเกินเหตุ—จดหมายที่สามารถกลายเป็นนวนิยายสั้นได้ จนถึงตอนนั้น คำตอบที่ฉันได้รับทุกฉบับช่างจืดชืด…

คุณค่าของการยอมรับตัวเองไม่ได้จำกัดอยู่แค่การเชื่อมั่นในตัวเองอีกต่อไป แต่รวมถึงการเข้าใจว่าความไม่แน่นอนทุกครั้งในช่วงเวลาระหว่างไบโพลาร์นั้นมีค่าแก่การเล่า

ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ว่าความกล้าหาญไม่ใช่การต่อสู้กับปัญหาของตัวเองเพียงลำพัง แต่เป็นการยอมรับว่าบางครั้งฉันก็ต้องการความช่วยเหลือเช่นกัน

เราเริ่มคุยกันเมื่อประมาณ 5 หรืออาจจะ 6 ปีก่อน และเพียงแค่ 2 สัปดาห์ที่แล้ว ฉันได้บินไปพบเขาอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

Alex ยอมรับทุกส่วนของฉันด้วยอ้อมแขนที่เปิดกว้าง คำพูดของเธอพาฉันผ่านวันเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของฉัน

ในการเฉลิมฉลองและรักษาแก่นแท้ของรากเหง้าทางวัฒนธรรมของฉันผ่านการแลกเปลี่ยนที่จริงใจ

สามวันหลังจากครบรอบสองปีของจดหมายฉบับแรกของเรา มีบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์เกิดขึ้น: เราได้พบกันในชีวิตจริง

เมื่อเวลาผ่านไป จดหมายก็ยาวขึ้น ลึกซึ้งขึ้น ขณะที่เราค้นพบความหลงใหลร่วมกัน เช่น บทกวี การเดินทาง และการค้นหาความหมายในรายละเอียดเล็กๆ ของชีวิต