เขียนในภาษาอังกฤษเดิม แปลโดย OpenAI
ไม่กี่ปีก่อน ผมได้พบกับคนที่วิเศษผ่าน Slowly เราเริ่มคุยกันมากขึ้นและไม่นานก็ย้ายไปใช้แอปส่งข้อความที่ใช้ในชีวิตประจำวัน เราสนับสนุนกันและกัน หัวเราะด้วยกัน และมีบทสนทนาที่ผ่อนคลาย เธอกลายเป็นเพื่อนของผม เกือบจะเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง
การรักษาการสื่อสารระยะยาวกับผู้คนเป็นเรื่องยากสำหรับผม แต่เธอเปลี่ยนสิ่งนั้น เธอเป็นคนแรกที่ไม่ได้แค่ทนฟังผม แต่จริง ๆ แล้วอยากฟังในสิ่งที่ผมพูด บางทีหนึ่งในความทรงจำที่อบอุ่นที่สุดคือในคืนเดือนสิงหาคม ผมอยู่ที่บ้าน ห่างจากเธอหลายพันกิโลเมตร เมื่อจู่ ๆ เธอแนะนำให้เราลองโทรหากัน ผมเดินออกไปที่ระเบียงและโทรหาเธอ ข้างนอกยังคงอุ่นอยู่ แต่ลมเย็นยามค่ำคืนเริ่มพัดมา ที่ไหนสักแห่งในหญ้า เสียงจักจั่นร้อง และในระยะไกล คุณได้ยินเสียงเด็ก ๆ เล่นกัน ความเงียบสงบเช่นนี้! และผมก็ยืนอยู่ตรงนั้นบนระเบียง พูดคุยกับเธอ พูดตามตรง มันเป็นการสนทนาที่ค่อนข้างอึดอัด ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญ เราเพียงแค่สัมผัสถึงความรู้สึกของกันและกัน หลังจากนั้น เราเริ่มโทรหากันบ่อยขึ้น โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ยากลำบาก เธอเป็นกำลังใจของผม และเธอเองก็ต้องการการสนับสนุนเช่นกัน
การสื่อสารนี้มีความหมายกับผมมาก เราได้สัมผัสประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมร่วมกันมากมาย! การได้ฟังชีวิตของเธอที่แตกต่างจากชีวิตของผมเสมอเป็นเรื่องที่น่าสนใจ ใครจะคาดคิดว่าความแตกต่างเหล่านี้จะกลายเป็นช่องว่างที่ไม่อาจก้าวข้ามได้ระหว่างเรา?
น่าเสียดายที่เรามาจากประเทศที่แตกต่างกัน หลังจากไม่กี่ปีของมิตรภาพ ความขัดแย้งทางทหารได้ปะทุขึ้นระหว่างประเทศของเรา เธอยังคงตอบข้อความ แต่บ่อยครั้งน้อยลงเรื่อย ๆ ข้อความสุดท้ายที่ผมได้รับจากเธอคือคำอวยพรปีใหม่สำหรับปี 2023 และหลังจากนั้นเธอก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วสองปีที่ผมไม่ได้ยินข่าวจากเพื่อนของผม แต่ผมยังคงเขียนจดหมายถึงเธอและร้องไห้
ในตอนแรก ผมเขียนบ่อยและเขียนมาก — ทุกสัปดาห์ แล้วก็ทุกเดือน ผมแบ่งปันทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม แต่ในแต่ละวันที่ผ่านไป ความหวังที่จะได้รับคำตอบก็ค่อย ๆ จางหายไป ตอนนี้จดหมายของผมถึงเธอน้อยลงและสั้นลง มันไม่รู้สึกเหมือนเป็นความพยายามที่จะฟื้นฟูการสื่อสารอีกต่อไป แต่มันเหมือนเป็นบันทึกส่วนตัวของผม ผมแค่เขียนถึงเธอ เล่าทุกสิ่งที่อยู่ในใจ และทบทวนความคิดของตัวเอง ผมไม่ได้คาดหวังคำตอบอีกต่อไป แต่จดหมายทุกฉบับจะจบลงด้วยประโยคที่ว่าผมคิดถึงเธอมากแค่ไหน ผมคิดถึงความเชื่อมโยงนี้
บางครั้งผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า ใครกันที่จะใช้เวลาหลายปีเขียนถึงใครบางคนที่ไม่ตอบกลับ? แต่มันเจ็บปวด และผมไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ ผมสูญเสียเพื่อนคนหนึ่งไป เกือบจะเหมือนกับการสูญเสียพี่สาว และตอนนี้ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างค่อย ๆ จางหายไป ผมกลัวว่าจะลืมเธอ แม้ว่าครั้งหนึ่งมันเคยดูเหมือนว่า มิตรภาพของเราจะยืนยาวไปอีกหลายปี แม้จะมีอุปสรรคใด ๆ ก็ตาม แต่ชีวิตไม่สนใจความปรารถนาของเรา มันมีแผนการของมันเอง
นี่ก็เป็นจดหมายถึงเธอเช่นกัน เธอจะไม่เห็นมัน บัญชีของเธอบน Slowly ถูกลบไปนานแล้ว แต่ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของการสื่อสารของเรา นั่นคือเหตุผลว่าทำไมมันถึงสำคัญสำหรับผม
Nastenka ผมคิดถึงคุณ และหวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีสำหรับคุณ
สุดท้ายแล้ว นี่ก็กลายเป็นเรื่องราวที่น่าเศร้า ขอบคุณ Slowly ที่ทำให้ผมได้พบกับคนที่วิเศษซึ่งกลายมาเป็นเพื่อนที่รัก ไม่ว่าตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ผมรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งที่ Slowly มอบโอกาสให้ผมได้เพลิดเพลินกับทุกตัวอักษรในช่วงเวลาหนึ่ง
