Başlangıçta İngilizce olarak yazılmıştır, OpenAI tarafından çevrilmiştir.
“Geçmişe takılıp kalmayın çünkü gelecekteki hayatınız geçmişinizden daha uzun. Lütfen kaçırdığınız şeyler için pişman olarak zamanınızı boşa harcamayın. Yapmadığınız şeyleri telafi etmek için bolca vaktiniz var.”
Bu pasajı belki 15. kez okuyorum ama hala beni çok etkiliyor. Korona salgınından altı ay önce, işimden ayrıldım ve eğitimim için Almanya’ya taşındım, bu gerçekten hayatımın hayali. İlk dönemimi tamamladıktan kısa bir süre sonra enfeksiyon sayısı hızla arttı, bu yüzden dersler çevrimiçi hale getirildi. Ardından ilk kapanma uygulandı. O sırada Almanya’ya yeni gelmiştim. Almancam kötüydü ve birdenbire tüm yüz yüze sosyal bağlantılarım kesildi. Dış dünyaya ulaşabildiğim tek şey bilgisayarımdı.
Slowly ile ilk deneyimim iyi sonuçlanmadı, bu yüzden uygulamayı sildim ve yıllarca bu uygulamayı düşünmedim. Pandemi nedeniyle Slowly’yi tekrar denemeye karar verdim, ancak o zaman bu eylemin ne gibi etkiler getireceğine dair hiçbir fikrim yoktu.
Gerçek hayatta olduğu gibi, başta bir mektup arkadaşı bulmak zordur. Farklı nedenlerle bağlantı kesildi, bu da beni hayal kırıklığına uğrattı çünkü her mektuba çok zaman ayırıyordum.
29 yaşına girmem, yani genç bir yetişkin olarak son yılım yaklaşırken, hayatımla ilgili kaygılar hissetmeye başladım. Büyüdüğüm toplumda, her yaşta neyin başarılması gerektiğini düzenleyen bir “yaş çerçevesi” vardır. Örneğin, en geç 25 yaşına kadar eğitimi tamamlamak; 30 yaşına gelmeden iyi bir iş bulmak, biriyle evlenip yerleşmek (özellikle kadınlar için); 30’lu yaşlarda bir araba almak, bir ev satın almak ve birkaç çocuk sahibi olmak.
Bunların hiçbirine uymuyorum.
İlerleyen haftalarda kararlarımdan şüphe duymaya devam ettim. Tamamen kaybolmuştum. Bu, hayatımın en karanlık zamanıydı. Uykusuz bir gece, aklıma bir fikir geldi: Slowly’deki yaşça büyük olanlara neden sormayayım? Bu yüzden 55 yaş üstü kullanıcılara mektup gönderdim. Beklenmedik bir şekilde, onların sıcak, düşünceli ve bilge yanıtlarıyla kurtuldum. Bu mektuplardan birini Japonya’dan H. Hanım yazdı.
Onların cesaretlendirmesi günlerimi aydınlattı. Kapanma nedeniyle neredeyse hiç sosyal etkileşimde bulunamamama rağmen – yalnız yaşıyor, yalnız yemek yapıyor, yalnız çalışıyor ve yalnız televizyon izliyordum – yine de yavaş yavaş mağaramdan çıkabildim.
Sonra Slowly’de daha harika insanlarla tanıştım.
Japonya’dan H. Hanım ve Birleşik Krallık’tan Bay K’ye, Muhtemelen kelimelerinizin benim için ne kadar anlamlı olduğunu bilmiyorsunuzdur. Genç bir kadını kurtardığınız için çok teşekkür ederim. Sizin için sadece bir mektup, ama benim için bir can simidi.
Almanya’dan eğlenceli Slowly mektup arkadaşım S’ye, Her zaman sabırsız bir insanım ama mektubunun gelmesini beklemek saf bir mutluluk.
Litvanya’dan L’ye, Seni Litvanya’da ziyaret etmek, bu yıl verdiğim en iyi karar olmalı. Kilisenin önündeki genç ve senin nezaketini her zaman hatırlayacağım. Şimdi hayatımı seyahat eder gibi yaşıyorum, açık fikirli, meraklı ve mutlu!
Tayvan’dan M’ye, Seninle konuşmak bazen gençliğimdeki benle konuşmak gibi. İlk uzun vadeli mektup arkadaşım olduğun için teşekkür ederim. Yazdığın her bir mektubu büyük bir zevkle okuyorum. Düşündüğünden daha cesur ve daha iyisin.
Ve son olarak Slowly ekibine, Sizler en harika uygulamayı oluşturdunuz. Slowly, harika fikrinizi desteklemek için bugüne kadar para harcadığım tek uygulama 😊
