Başlangıçta basit Çince olarak yazılmıştır, OpenAI tarafından çevrilmiştir.
Slowly ile karşılaşma fırsatım sıradan bir öğleden sonra oldu. O sırada arkadaşlıklarımda hayal kırıklığı yaşıyordum ve her gün eve döndüğümde yaptığım ilk şey, kendimi bir elektronik ekranın içine kapatıp kimseyle iletişim kurmamaktı. Ancak elektronik ekranın içinde bile, içimi dökecek birine sahip değildim. Üzüntülerimle arkadaşlarımı rahatsız etmek istemiyordum ve bir psikolojik danışman aramak için cesaretim yoktu. Böyle bir ruh halindeyken, bir blog yazısında Slowly uygulamasının önerildiğini tesadüfen gördüm.
Slowly’yi ilk gördüğümde, o eski tarz iletişim modeli beni çok etkiledi, bu yüzden hemen Slowly’yi indirdim. Slowly’ye girdikten sonra heyecanla kişisel bilgileri doldurdum, ancak kısa sürede hayal kırıklığına uğradım. Aylarca süren sosyal izolasyon, hayatımda göndereceğim ilk mektubu yazacak cesareti bulamayıp yazdıklarımı tekrar tekrar silmeme neden oldu. Mektubumun daha dostça ve nazik görünmesi için kelime seçimimi sürekli gözden geçirdim. Yazdığım cümleleri okuduğumda, o kadar kötüydü ki uygulamayı silme isteği duydum. Neyse ki, sonunda cesaretimi topladım ve o kötü mektubu göndermeye karar verdim.
Ertesi gün Slowly’ye döndüğümde, mektubuma cevap aldığımı fark ettim. O an, heyecanla telefonumu elime alıp kanepeden fırladım ve oturma odasında bir süre çığlık atarak döndüm. Bu, hayatımda aldığım ilk cevap mektubuydu! Gelen Vietnam mektubuna ciddi bir şekilde yanıt verdim, o da çok geçmeden bana cevap verdi. O gece mektubu ve cevabı bekleyerek uykusuz kaldım. O günden sonra, başkalarına mektup yazma korkum kalmadı. Her mektubu hazırlayıp umudumu denizlerin ötesine göndermeye başladım. Sabah kalktığımda ilk işim, mektup ve cevapları kontrol etmek oldu. Mektuplarımda pen pal’lerim, daha önce hiç denemediğim yaşam tarzları, gelenekleri ve bayramları anlatıyorlardı. Ayrıca birbirimizin hayalleri üzerine de konuştuk—bu tür şeyleri gerçek hayatta veya hızlı iletişim uygulamalarında asla konuşmamıştım. Daha sonra bir gün çevrimiçi olduğumda, bir arkadaşımın beni yıldızlı olarak eklediğini fark ettim; bu, benim sosyal güven ve hevesimi yeniden kazanmama yardımcı oldu. Pen pal’lerime içtenlikle teşekkür ediyorum. Daha sonra Slowly’de diğer insanların paylaştığı hikayeleri okumayı sevmeye başladım. Bu hikayeler bana ilginç veya duygusal anılar anlattı, bu da dünyada benimle aynı sıkıntıları yaşayan pek çok insan olduğunu anlamama yardımcı oldu. Olumsuz duygularla başa çıkma yollarını öğrendim ve Slowly’deki o güzel küçük pulları toplamayı da sevmişim. Gelen fotoğrafları da basıp albümümde saklıyorum.
Ancak bir süre okul nedeniyle Slowly’yi kaldırmak zorunda kaldım. Boş zamanlarımda onu özlüyor, beş ay sonra yeniden Slowly’yi indirdim. Girdiğimde, önceki birçok pen pal’imin aylardır çevrimdışı olduğunu fark ettim. Önceden biriktirdiğim mektupları yavaş yavaş yanıtlamaya başladım. Beni şaşırtan şey, mektubun teslim edildiği gün, üç aydır çevrimdışı olan bir pen pal’in benim mektubumu okuduğunu fark ettim! O an ne kadar mutlu olduğumu kelimelerle anlatamam. Sadece o gece bu konuda iki sayfalık bir gün yazısı yazdığımı hatırlıyorum. Bunun için pen pal’im Annamey’e ve benimle yazışan herkese teşekkür ediyorum!
Artık Slowly’yi altı aydır kullanmamla birlikte çok şey değiştirdim. Bu, özgüvenimi yeniden kazanmanın önemli sebeplerinden biri oldu. Sosyal hayattan nefret etmiyorum ve her gün kendimi evde kapalı tutmaktan kaçınıyorum. Ailemle ve arkadaşlarımla iletişim kurmak için proaktif olmaya istekliyim. En önemlisi, Slowly bana dünyanın ne kadar güzel olduğunu ve keşfedilmeyi bekleyen ne kadar sevimli insanın olduğunu fark ettirdi. Şu anda IELTS sınavına hazırlanıyorum ve vize başvurusu yapmak için çalışıyorum. Şunu taahhüt ediyorum ki, her bir sevimli pen pal’imi ziyaret edeceğim. Ve dahası, harika yazılımcılara, bu dahice yazılım için teşekkürler; Slowly’yi yaratarak bana farklı bir dünya gösterdiğiniz için minnettarım.
Ayrıca, tanımadığım ve daha önce hiç mektup yazmadığım diğer arkadaşlarıma, sevdiğim bir şiiri paylaşmama izin verin:
“Hayat seni kandırırsa
Üzülme, acele etme
Kederli günlerde sakin kal
İnan, mutlu günler gelecek
Kalp daima geleceği özler
Ama şimdi sık sık kederli
Her şey geçicidir, her şey geçecektir
Ve geçmiş olan, sıcak bir anı olacaktır.”
– Puşkin
