Originally written in English. Translated by BartSyndicate.
“Kayıp, kendini bulmak için harika bir yer.”
-Michael Faudet
Kendimi sorgulamaya başlayana kadar kaybolduğumu bilmiyordum. “Ben kimim?”, “Kim olmak istiyorum?”, “Ne tür bir hayale ulaşmak istiyorum?” ya da “nasıl bir hayat yaşamak istiyorum?”.
Planlarımın aklımda olduğunu sanıyordum. Zamanında mezun olmak, yönetim kurulu sınavını geçmek, bir gün başarılı bir mimar olmak ve istikrarlı bir yaşam sürmek. İlk başta bunların gerçekten benim hayalim olduğunu düşündüm. Ancak bu planlar, “benden ne olmasını beklediklerini” anladığım bazı hayallerden ibaretti. Sonra, kaybolduğumu anladım.
Birkaç hafta önce bu uygulamada bir arkadaşımla tanıştım ve o İskoçya’daydı. Kendi başıma İspanyolca öğrenmeye çalıştığımı söyleyen biyografimi okudu ve bana ipuçları verdi. Onunla mektup alışverişi yapmayı seviyorum. Kendi ülkelerimizle ilgili hikayeler paylaştık, orada kışın nasıl olduğu ve yazın burada olduğu gibi bir takım şeyler. Kışın tadına hiç sahip olmadığımı söyledim ve bu çocukken hayallerimden biriydi. Tropik bir ülkede kar yağdı ama büyüdüğümde bunun imkansız olduğunu anladım. Ve sonra aklıma bir şey geldi, büyüdüğü anda vazgeçtiği, hatta neredeyse unuttuğu bir çocuk rüyası.
Bir çocuğun rüyası.
Sen; çocukken benim farkındalığımın başladığı yer, büyükler sana büyüdüğünde ne istiyorsun diye sordu. Mümkün mü yoksa imkansız mı olduğunu bilmeden size masum bir cevap verirlerdi. Karın tadını çıkarırken, yabancı bir dilde bir yerde yaşayan bir yazar ve sanatçı olmak istiyordu. Bu küçük kızın hayalini gerçekleştirmek istiyorum. Mümkün olduğunca yakın, özlem duyduğu kışın tadını vermek için. Ona bir zamanlar hayalini kurduğu bir hayat vermek istiyorum. Biraz zaman alacağını biliyorum. Ama bu duyguyu bırakmak istemiyorum. Devam etmemi sağlayacak şey bu. Sahip olmadığımız şeyler hayatımızı sandığımızdan çok daha fazla etkiliyor.
Mektup arkadaşımla yaptığım güzel sohbetler, hayatımda ne yapmak istediğimi görmeme yardım etti.
Bazen en iyi tavsiye bir yabancıdan gelir.
