Originally written in English. Translated by gulayissleeping.
Slowly’yi geçen yıl Mart ayında, Birleşik Krallık ulusal karantinaya girdikten birkaç gün sonra indirmiştim. Garip bir zamandı, korku ve kaos tarafından gölgelenen bir zamandı, ama hepsinin ortasında bu uygulamayı buldum. Bunun için çok mutluyum.
Slowly’nin ilk gününde yaşıtım birkaç kişiye mektuplar gönderdim ve gün boyunca cevapları beklediğimi hatırlıyorum. Mektupların ulaşmasının zaman almasını sevdim – tamamen yabancı birinden bir mesaj alma beklentisi çok heyecan vericiydi. İletişime geçtiğim birkaç kişinin benimle benzer ilgileri olduğu ortaya çıktı ve her gün mesajlaştık, mektuplarımız giderek uzadı.
Tamamen yanlız hissedebileceğim bir zamanda, aslında hiç olmadığı kadar bağlı hissettim. Pandemi benzersizdi, ilk kez dünyadaki herkesin ortak bir yanı vardı. Konuştuğum insanların hepsinin benimle aynı konumda olduğunu fark ettim – derslerimizi internet üzerinden yapıyorduk, sosyal mesafe koyuyorduk ve ailelerimizin ve arkadaşlarımızın güvenliğinden endişe ediyorduk. Kültürel geçmişlerimiz ve yaşam tarzlarımız tamamen farklı olsa da, birbirimize derinden bağlıydık. Slowly bana hepimizin düşündüğümüzden çok daha fazla ortak yönü olduğunu öğretti.
Sonunda, altı ay sonra, Eylül ayında okula geri döndüm. Bu noktada çok meşgul olduğum için daha az mektup yazmak zorunda kaldım ama Slowly’nin hayatımdaki etkisi bununla da kalmadı. İnsanlarla tekrar konuşmaya başladığımda, daha iyi sohbet edebildiğimi ve insanlarla daha derinden bağlantı kurabildiğimi fark ettim. Okulda kendimi yalnız hissetmiyordum ve (şu aki) en iyi arkadaşlarımdan bazılarıyla tanışmıştım. Slowly bana açılmanın ve dürüst olmanın sorun olmadığını ve insanların bunun için seni seveceğini ve kabul edeceğini öğretti.
🙂
