İlk mektup arkadaşımın yazdığı gibi kimsenin bana yazacağını ummadım.

Onlar aynı zamanda kendi kültürel kimliğimi – düşünme biçimimi, yaşam tarzımı anlamama da yardımcı oldular. Ben, São Paulo'dan üçüncü nesil bir Nikkei'yim.

İki bin kilometre uzaktaki bu kız, Slowly'de bana, tamamen yabancı biri olarak yazan bu kişi, günlük hayatımın büyük bir parçası haline geldi.

Rusya’da, sizi anlayabilecek ve özgürce, korkusuzca konuşabileceğiniz birini bulmak çok zor!

Maskemi çıkardım ve ilk kez dürüst olmaya çalıştım.

Slowly'yi Ekim 2018'den beri, sunulan İngilizce Dil Öğretiminde Yeni Teknolojilerin Uygulanması üzerine bir lisansüstü kurs hazırlarken kullanıyorum.

Politika açısından iyi ilişkiler yok ama Slowly sayesinde bazı Hintli arkadaşlar edindim. Onlarla bu kadar derin bir konuşma yapabildiğim için mutluyum.

Bir yıl önce birinin bana ruh eşimin Slowly’de tanışacağım bir İtalyan erkek olacağını, mektuplar alışverişi yapacağımızı, ardından buluşup aşık olacağımızı söyleseydi, asla inanmazdım...

Bir yıl önce çok üzgün hissettim ve derin bir melankoli dönemindeydim. Hayatımda bir melek almak için her gün dua ettim, ancak meleğim fiziksel olarak karşıma çıkmadı, bir mektup aracılığıyla geldi....

Küçükken bana otizm teşhisi konuldu ve bu insanlarla iletişim kurup arkadaş olmamı zorlaştırdığı için annemi çok üzdü.

Hayır, o benim sevgilim değil, en iyi arkadaşım da değil. Ama o son derece özel...

Ona transseksüel olarak açıldım ve o, beni bir insan olarak gerçekten görebilen tek kişi, vücudumu görmüyor, beni görüyor.