Benim apartmanımdan sadece 10 dakika uzaklıkta yaşıyormuş! İnanabiliyor musunuz?! Daha önce hiç tanışmamıştım...

Bu, başkalarına ulaşmak için hevesimi kaybettirdi. Ta ki hiç beklemediğim bir anda İran’dan birinden bir mektup gelene kadar.

Birkaç el yazısı mektup değiştirdik (ta ki benimki kaybolana kadar), birkaç kez birlikte kafe de çalışmak veya Seine'nin kenarlarında yürümek için buluştuk.

Slowly gave me hope, captured in a letter.

Uzun zamandır yaşamadığım duyguları yaşıyorum bu sayede. Sevdiğimiz şeyleri paylaşıyor sevmediğimiz şeyleri sevmeye çalışıyoruz.

Dünya korkutucu ve kaotik bir yer olabilir, ama burada sizinle birlikte bu zorluklara göğüs germeye istekli binlerce mil uzakta insan olduğunu bildiğinizde daha çok bir ev gibi hissediyor.

Of course, sociophobia didn't go anywhere, but it became easier to live with it.

Onu arkadaş listemde tutmaya devam ettim, çünkü bu, uygulamadaki en sevdiğim karşılaşmalardan biriydi.

Onun mektuplarına, gerçek adını bilmeden veya yüzünü, bir fotoğrafını görmeden önce aşık oldum; mektupları aracılığıyla önemli olanı gördüm: ruhunu.

Bir şeyin kıymetini, onu kaybedene kadar bilemezsin...

This time, it was to a person living in the same country.

Ve hayat değişti: trenlerde seyahat etmek benim için; ayrıcalıklı “yazı yazma odam”