O kadar mutluydum ki evin içinde "JAPONDAN MEKTUP ALDIM" diye dolaşıyordum.

I remember back in 80's I used to write real mail made out of paper & pen with stamps and such.

Harika bir insanla tanıştım. Mektuplarını okurken kendimi İspanya'da kendimi gibi hissediyorum.

Till now we haven't exchanged numbers or want to connect on some other apps. Honestly we are happy writing letters to each other and not planning to change that.

Bu güzel arkadaşlığı şekillendiren her mektup birer şarkı, hikaye, ilginç sorular ve ilginç kullanıcı adlarıydı.

Atlantis'i bulmak gibi. Benimle birlikte aynı ilgi alanlarına sahip olan bir sürü iyi insan buldum.

But here, I can get a new friend everyday.

Uçakla geldi ve beni görmek için 200 km araba sürdü... beni mi? Sadece... beni mi?

Onun yumuşak, tatlı sesini hoş Farsça sözcüklerle birlikte dinlediğimde kalbim eridi.

Kendisi benden 60 yaş büyük, ama yine de ortak noktalar bulup paylaşabiliyoruz.

I was skeptical at first. I even considered myself a person no one wanted to know.

Sabırsız olduğum tek zaman, mektubunun geldiğini gördüğüm zamandır.