Başlangıçta Geleneksel Çince olarak yazılmıştır, OpenAI tarafından çevrilmiştir.
Bu, birinin ilk kez bir “Slowly hikayesini” kaydetmesi — Prince için. Birbirimizi nasıl tanıyıp değer verdiğimizi kelimelerle sabitlemek istemenin yanı sıra, “açık bir mektup” aracılığıyla en iyi mektup arkadaşına benzersiz bir doğum günü hediyesi sunmayı da umuyorum.
Tanışmamız, okulun açılış töreni günü, onun benim açık mektubuma yanıt vermesiyle başladı. Genelde gelen ilk mektupları görmezden gelirim, çünkü mektup arkadaşlığı ilişkisinin sıradan bir şekilde başlayıp kolayca sona ermesini istemem. Bunun yerine özenle seçmeyi, hatta kalabalık içinde o özel kişiyi aramayı tercih ederim. Ancak postacı, benzersiz ve ruhuma dokunan bir mektup getirdiğinde, içgüdülerim bana bunun o olduğunu söyledi — kaderin belirlediği bir duygusal sırdaş. Mektup alanlar bilir ki bazı yanıtlar sadece kopyala-yapıştırdır ya da açık mektuplara verilen genel yanıtlardır, adeta fotokopi gibidir. Ama o, benim için yazdığında ve bunu yürekten yaptığında, zaten iyi bir izlenim bıraktı. Düşünme alanı bırakan, biraz cesaretlendiren ve satır aralarından onun samimi ve duygusal bir insan olduğunu belli eden biriydi.
Kendini koruma zırhını bir gömlek gibi giyen biri için güven inşa etmek zordur. Ancak ikinci mektupta blogumu onunla paylaşmış olmam inanılmazdı; bu, gerçek hayattaki arkadaşlarımın bile bilmediği bir şeydi. Bazı insanları yıllarca tanırsınız ama hala yabancı kalırlar; bazılarını ise yeni tanır ama onları uzun zamandır tanıyormuş gibi hissedersiniz, onları geç bulduğunuza üzülürsünüz.
“Onunla birçok ortak noktamız vardı; aynı frekansta olmak, bağımızın başlangıcıydı.
İkimiz de kirpinin zırhını çıkardık; güven, kalpleri bağlayan bir köprü oldu.”
İkimiz de öğrencilik yıllarımızda yazmaya aşık olmuştuk, ancak sonunda hayatı kovalamak zorunda kaldığımız için bu lüks hobiden vazgeçtik. Ayrıca bir zamanlar aynı rüyayı görmüştük. İkimiz de evcil hayvanları, sanatı, hayal kurmayı seviyoruz… Fotoğraf çekmeyi de seviyoruz, bu da mektuplarımıza canlı renkler katıyordu. İkimiz de telefon korkusuna sahibiz ve kendimizi en iyi yazıyla ifade edebiliyoruz. Ancak en önemlisi, birbirine derin bir bağlılık duyan ve karşılıklı olarak birbirine doğru koşan insanlarız. Günlükleri her gün değiştirmiyoruz ama çok şey yazıyoruz ve derinlemesine konuşuyoruz; araya uzun süre koymuyoruz, çünkü birbirimizi ne kadar düşündüğümüzü biliyoruz. Her şeyi konuşuyoruz, hatta yıllardır gömülü kalmış sırları bile sadece birbirimize anlattık. Bu daha önce beklenmeyen bir şeydi, ancak çok doğal bir şekilde gerçekleşti. Kader gerçekten bu kadar gizemli ve açıklanamaz. Birisi size sadece mutluluğunu ve üzüntüsünü değil, aynı zamanda çocukça ve çılgın yanlarını da paylaşmaya istekliyse, bu küçük bir mutluluk, hatta bir şekilde değer verildiğini hissetmek demektir.
Eğer Slowly olmasaydı, Hong Kong’da neredeyse evinden çıkmayan biri olarak, Çin’in başka bir yerinde yaşayan onunla tanışamazdım. Eğer kader olmasaydı, aynı yerden uzun bir süre ayrılıp tekrar geri döndükten sonra birbirimize denk gelmezdik. Çoğu arkadaşlık uygulaması, gerçek profil resimlerini cazibe unsuru olarak kullanırken, Slowly yüzümüzü görmeden, sıcak kelimelerle birbirimizin ruhunu yavaş yavaş teselli etmemize olanak tanıdı.
Birçok kişi, erkekler ve kadınlar çok yakınlaştığında saf bir arkadaşlığın zor olduğunu söyler. Eğer gerçekten böyleyse, uzak mesafenin bizim doğal bir şekilde ilişki kurmamızın en büyük nedeni olduğu söylenebilir. Duygusal bir şekilde yakınlaşıp bir araya gelen ve doğru olduğunu düşündüğü bir ilişkinin sonsuza kadar süreceğini varsayan insanlar oldu, ancak sonunda, boş bir sonuçla karşılaştılar. Bu yüzden, arkadaşlıktan daha fazla ama romantizmden daha az olan bu sakin ve sürekli ilişki daha değerli değil mi? Her şeyi paylaşan ve birbirini bekleyen, ihtiyaç duyulan bu dostluğun sonsuza kadar sürmesini umuyorum. Birbirimizin yaşlanmasına tanık olabilmek bile, düşündüğümde beni çok mutlu ediyor.
