Bu uygulamada yaşadığım yolculuk ve tanıştığım yakın arkadaşlar tek bir kelimeyle ifade edilebilir: 'aile'.

Bir gün her şey anılara dönüşecek ve bu anılar yüzümüze ya gözyaşı ya da gülümseme getirecek.

Onunla mektuplaşarak, birbirimizin güçlü yönlerini sorarak ve birbirimize değer vererek daha iyi bir insan olmaya başladığımı hissediyorum.

Slowly, mektuplarda kalbimi ve duygularımı bıraktığım ve diğer insanlardan da aynı şekilde aldığım güvenli ve sıcak bir alan haline geldi.

Onlara yazmayı bıraktım, ve beklediğim gibi, bana ulaşmadılar. Üzgün, özgür ve yalnız hissettim.

It seems that it helped me get better. What is sure is that I've fought back my fears.

You do not have to be worried about being judged or misinterpreted at all. Everyone is so welcoming and accepting.

Slowly gave me hope, captured in a letter.

Of course, sociophobia didn't go anywhere, but it became easier to live with it.

He introduced me to Slowly and told me if you're afraid to say things to your family, you should probably be fine to talk about it to a stranger.

Uygulamayı açtım ve Alexandru’nun benim için endişelendiği ve son durumumu, nasıl olduğumu merak ettiği son mektubunu buldum.

Just as I made sending letters through Slowly a fundamental part of my routine, I also learned to listen to my penpals.