Oorspronkelijk geschreven in het Engels, vertaald door OpenAI.
Het vinden van Slowly bracht die nostalgie terug.
Ik gebruik niet veel sociale media, ik hou er gewoon niet van.
Geen Twitter, geen Instagram, geen Facebook, geen Whatnot. Het feit dat alles binnen handbereik is, heeft mensen te oppervlakkig gemaakt. Of ik weet het niet. Ik gebruik het internet veel, maar niet om te socializen. Nou, Slowly was de broodnodige app om dat te veranderen. Slowly haalt alle oppervlakkigheid van bewerkte foto’s, likes, afgekorte nonsens weg en geeft je gezichtsloze mensen, die je hun zielen laten zien via hun brieven.
Nu heb ik penvrienden over de hele wereld, ik heb twee zeer goede vrienden ontmoet, van tienduizend mijl afstand, die me dierbaar zijn geworden; ik zou ze zelfs beste vrienden kunnen noemen… Ze zijn nu dicht bij me, slechts enkele centimeters van mijn hart. Ik heb tientallen penvrienden…
…en een zielsverwant. Ja. Ik had nooit gedacht dat ik Haar zou vinden, en via een app, voor dat geval. Maar ik was al verliefd op haar brieven voordat ik haar echte naam kende of voordat ik haar gezicht, een foto, had gezien; via haar brieven had ik gezien wat belangrijk is: haar ziel. Ik herinner me haar eerste introductiebrief, ik was sprakeloos en kon mijn ogen niet geloven… Zij is mijn maatje, mijn soort humor, mijn vreemde interesses, mijn mening over de wereld, weerspiegeld. En zij was verliefd op mij. We hebben elkaar sindsdien ontmoet en zijn nu in een langeafstandsrelatie, maar we gebruiken nog steeds Slowly, de app die ons samenbracht.
Berichten, telefoneren, videochatten is goed voor instant messaging, maar een liefdesbrief schrijven, gevoelens delen in duizenden woorden… Dat is Slowly.
En ja. De postzegels. De postzegels. Ik hou ervan om ze te verzamelen en te ruilen. Jammer dat er geen gemeenschap voor is, of ik ben me er niet van bewust.
Concluderend – bedankt, Slowly Team.
