Ona yazdığımda, hayatım boyunca tanıdığım biriyle konuşuyormuşum gibi hissediyorum.

O, beni sadece tolere eden biri değil, gerçekten dinlemek isteyen ilk kişiydi.

Kendimizi aynı görüyoruz. O, "Biz yarıya kesilmiş bir patatesiz" diyor.

Bu uygulamada biriyle tanışmayı, hele ki ruh eşimi bulmayı asla beklemiyordum.

SONUNDA, saçma derecede uzun mektuplara olan sevgimi anlayabilecek biri çıkmıştı—küçük bir roman olarak kabul edilebilecek türden mektuplar.

Kendini kabul etmenin erdemi artık sadece kendime inanmakla sınırlı değil, aynı zamanda Bipolar evrelerim arasındaki her tehlikeli belirsizliğin anlatılmaya değer olduğunu bilmekle ilgili.

Bana cesaretin kendi savaşlarını yalnız başına vermek olmadığını, bazen yardıma ihtiyacım olduğunu kabul etmek olduğunu fark ettirdiğin için teşekkür ederim.

Yaklaşık 5, belki de 6 yıl önce konuşmaya başladık ve sadece 2 hafta önce onu doğru düzgün ilk kez görmek için uçakla yanına gittim.

Alex beni tüm yönlerimle kucakladı. Onun sözleri beni hayatımın en karanlık günlerinde ayakta tuttu.

Kültürel köklerimin özünü kutlamaktan ve korumaktan büyük bir keyif aldım.

İlk mektubumuzun iki yıllık yıldönümünden üç gün sonra inanılmaz bir şey oldu: Yüz yüze tanıştık.

Zamanla mektuplar daha uzun, daha düşünceli hale geldi, şiire, seyahate ve hayatın küçük nüanslarında anlam bulmaya olan ortak tutkularımızı keşfettik.