Originally written in English. Translated by gulay.

Her zaman farklı diller ve kültürler beni etkilemiştir bu yüzden Slowly’i duyduğumda bir şans vermek istedim. Kiminle tanışacağımı ve bana neler öğreteceğini çok merak ediyordum.

Bir gün Türkiye’de yaşayan Yağmur adındaki bir kızdan mektup aldım. O kısa bir süre önce Kuzey Makedonya’ya gezdiğini ve memleketim hakkındaki görüşlerini anlatmak istediğini söyledi. Ayrıca okumayı, yazmayı ve müziği de sevdiğini söyledi. Mektubu beni meraka düşürdü ve cevap yazmaya karar verdim. Ona kendimden, ilgilerimden ve deneyimlerimden bahsettim.

Düzenli olarak mektuplaşmaya başladık ve anında birbirimize bağlandık. Düşüncelerimizi, hislerimizi, hayallerimizi ve korkularımızı paylaştık. Birbirimiz hakkında çok sey öğrendik ve ortak çok noktamız olduğunu fark ettik. Ve ayrıca farklılıklarımıza da saygı gösterdik ve birbirimizin bakış açısından anlamaya çalıştık.

Zaman geçtikçe birbirimize karış basit bir bağlantıdan fazlası olduğunu fark ettik. Uzaklıklardan ve dil engellerinden aşılmış bir bağlantı. Hiç yüz yüze tanışmamış olsak da birbirimizi uzun sürede tanıyor gibiydik.

İlişkimizi bir üst seviyeye çıkarıp görüntülü konuşmaya karar verdik. İkimizde gergindik ve
birbirmizin sesini ve yüzünü görmek için heyecanlıydık. Sonunda birbirimizi ekranda gördüğümüzde ikimizde ne kadar güzel ve harika olduğumuza çok şaşırdık. Güldük, utandık ve saatlerce konuştuk. Binlerce kilometre uzakta olmamıza rağmen aynı odadaymış gibi hissettik.

İkimizde birbirimize aşık olduğumuz ve beraber olmak istediğimizi fark ettik. Bir an önce gerçekte
birbirimizi görmek için plan yapmaya başladık. Biliyorduk, kolay değildi ama aşkımız için bütün engelleri aşmaya hazırlık.

Sanal mektuplar ve aramalardan sonra 3 ayın sonunda buluşabildik. Hayatlarımızın en mutlu anıydı. Sarıldık, öpüştük, el ele tutuştuk ve birbirimizin gözlerine baktık. Rüyada gibiydik ama gerçekti işte. Beraber unutulmaz bir hafta geçirdik ve ayrıca birbirimizin aileleri ve dostlarımız ile tanıştık ki onlar da bizi çok sıcak karşıladı.

O haftanın sonunda birbirimize elveda demek zorunda kaldık ve tabii ki her elveda gibi buna da gözyaşları eşlik etmesine rağmen bizim için bu elveda değildi, “görüşmek üzere” idi. Biliyorduk ki aşkımız bütün engellerden ve zorluklardan güçlüydü. Birbirimizin ruh eşi olduğunu biliyorduk.

Bu hayatımın aşkı Yağmur’la nasıl tanıştığımın hikayesi.

Edit:

Yağmur’a evlilik teklifi etmeye karar verdim ki o da evet dedi. Hikayemiz daha heni başlıyor ve geleceğin bize ne getirdiğini görmek için sabırsızlanıyorum.