Başlangıçta İngilizce olarak yazılmıştır, OpenAI tarafından çevrilmiştir.
Hayatım boyunca hep bir dışlanmış gibi hissettim. Ailenin kara koyunu oldum, okulda sürekli zorbalığa uğradım ve TDAH, depresyon ve anksiyete gibi birden fazla mental rahatsızlıkla uğraşmak zorundaydım; bu da insanların benimle nasıl başa çıkacaklarını bilmemesi nedeniyle onlarla gerçekten bağlantı kurmamı zorlaştırıyordu. Babamın askeri olması da durumu zorlaştırdı, bu da çok sık taşındığımız anlamına geliyordu ve sahip olduğum birkaç arkadaşla olan iletişimimi çoğu zaman kaybediyordum. Ayrıca, akranlarımla konuşmaktan ziyade öğretmenlerimle konuşurken daha fazla rahatlık bulan tuhaf bir kızdım. Bu yüzden, gerçek yalnızlığın ne olduğunu çok genç yaşta öğrendim.
En iyi arkadaşlarımdan biri, Slowly’yi bana önerdi. Bir arkadaşının denediğini ve çok sevdiğini söyledi, benim de denememi önerdi. Yeni insanlarla, özellikle de çevrimiçi tanışmaya karşı hep temkinliydim ama düşündüm ki, neden olmasın? Bu yüzden kaydoldum ve ilk mektubumu gönderdim. Kısa bir süre içinde dünyanın dört bir yanından birkaç kişiyle konuşmaya başladım ve her mektubu okumayı sabırsızlıkla beklediğimi, ayrıca mümkün olduğunca çok sayıda mektuba yanıt vermeye çalıştığımı fark ettim. Gerçekten iyi birkaç arkadaş edindim ama her şey, İngiltere’deki bir kullanıcıya mektup gönderdiğimde değişti.
O hemen bana sıcak ve dostça davrandı ve ona güvenebileceğimi hissettim. Mümkün olduğunca sık konuştuk, çoğu zaman milliyetlerimizle dalga geçtik (ben Amerikalıyım, dolayısıyla onun kültürüyle benimkisi arasında birçok fark var). Instagram isimlerimizi değiştirdik ve neredeyse her gün konuşuyoruz. O sadece iyi bir arkadaş değil, en iyi arkadaşım. En kötü zamanlarımızda ve en iyi zamanlarımızda birbirimizi gördük. Görüntülü görüşme yaptık, Noel paketleri gönderdik, hatta sonunda buluşmak için planlar yaptık. Okulda olmamız ve çok para biriktirmemiz gerektiği için biraz zaman alacak, ama bunun üstesinden geleceğimizi biliyorum. O dünyanın diğer ucunda ve kendimi çoğu insandan daha yakın hissediyorum.
Hayatımı değiştiren ikinci bir mektup da İspanya’dan geldi. Beklenmedik bir şeydi ama okumak eğlenceliydi. Mektuplar yavaş yavaş daha uzun hale geldi ve yazdığımız her kelimeyle dostluğumuz büyüdü. Birçok ilgi alanımızı, gelecekle ilgili hayallerimizi ve hatta tarifler paylaşmayı konuştuk! O rüzgar sörfü ve yelken hakkında konuşurken, ben buz pateni ve sanat projelerim hakkında konuştum. Amerikan İşaret Dili öğrendiğimi öğrendiğinde, sözlü olarak konuşmadan bir sohbet yapabildiğime hemen hayran kaldı. Bunun ellerimle dans etmek gibi hissettirdiğini açıkladım. ASL’yi (bu arada, İspanya bunu kullanmıyor; İspanyol İşaret Dili kullanıyor ve bu Amerikan İşaret Dili’nden oldukça farklı) bana öğretmemi istiyor ve sürpriz olarak, biraz İspanyolca öğrenmeye çalışıyorum. O çok destekleyici ve iyimser bir insan, ve her gönderdiği mektubu sabırsızlıkla beklediğimi fark ediyorum. Mektupları hayatımı biraz daha heyecanlı hale getirdi ve bana bekleyecek bir şey verdi, ayrıca ağlamak istediğimde yüzümde bir gülümseme oluşturdu.
Onlar olmadan nerede olacağımı bilmiyorum. Umarım herkes kendisini bu kadar yakın hissettiği birini bulabilir. Bu yüzden, bu harika insanlarla tanışma fırsatını verdiğin için teşekkürler, Slowly.
