Onun mektuplarına, gerçek adını bilmeden veya yüzünü, bir fotoğrafını görmeden önce aşık oldum; mektupları aracılığıyla önemli olanı gördüm: ruhunu.

Bir şeyin kıymetini, onu kaybedene kadar bilemezsin...

This time, it was to a person living in the same country.

Ve hayat değişti: trenlerde seyahat etmek benim için; ayrıcalıklı “yazı yazma odam”

He introduced me to Slowly and told me if you're afraid to say things to your family, you should probably be fine to talk about it to a stranger.

Bu platformda ırk, cinsiyet veya yaş fark etmeksizin hayattaki her şeyi birbirinizle paylaşabilir ve destekleyebilirsiniz.

Like many other users of Slowly, I'm sure, I have always longed to make deeper connections with people.

It was about assimilating events and the consequent transformations in my life.

O dünyanın diğer ucunda ve kendimi çoğu insandan daha yakın hissediyorum.

hayatımızın kültürü ve yapısı arasındaki farkları duymak çok etkileyici oldu...

Just as I made sending letters through Slowly a fundamental part of my routine, I also learned to listen to my penpals.

Why would I want to do that, when I have instant messaging? When there are much faster, quicker ways to contact people than wait hours?