Of course, sociophobia didn't go anywhere, but it became easier to live with it.

Onun mektuplarına, gerçek adını bilmeden veya yüzünü, bir fotoğrafını görmeden önce aşık oldum; mektupları aracılığıyla önemli olanı gördüm: ruhunu.

Just as I made sending letters through Slowly a fundamental part of my routine, I also learned to listen to my penpals.

O, şehrime geldi ve tanıştık, hayatımın en güzel haftalarından birini geçirdik. O, en iyi arkadaşlarımdan biri haline geldi.

Harika bir insanla tanıştım. Mektuplarını okurken kendimi İspanya'da kendimi gibi hissediyorum.

Artık Güney Kore'ye bilet alıp Seul'e giderek harika ruh eşimle tanışma hayalim var!

Bu güzel arkadaşlığı şekillendiren her mektup birer şarkı, hikaye, ilginç sorular ve ilginç kullanıcı adlarıydı.

But here, I can get a new friend everyday.

Kendisi benden 60 yaş büyük, ama yine de ortak noktalar bulup paylaşabiliyoruz.

İlk mektup arkadaşımın yazdığı gibi kimsenin bana yazacağını ummadım.

mektubunu yanıtlamak için sabah 05.00’te kalıyordum , böylece günün her saatini kullanıp 24 saat içinde 2 döngü yapabilecektik!

You can think that we're talking around 2~3 years of friendship. Okay, it's only a month and ~100 letters exchanged...