Every time I had a bad day I’d open the phone to messages of love and encouragement...

Nick ile "konuşmayı" seviyordum çünkü kendimi baskı altında hissetmeden istediğim her şeyi yazabiliyordum.

odamdan çıkmak zorunda kalmadan harika yerleri ziyaret edebiliyor ve insanlarla konuşabiliyorum.

I forced my real life friends to join in. Even though I already knew my friends, talking them to on slowly was a completely different experience.

O zaman insanların bu uygulamayı neden kullandıklarını fark ettim. Buna değer kılan beklemekti.

Because of you, I have 2 friends, one fluent with whom I share with all my trust and soul and another with whom I have to force myself a little.

Gerçek hayatta uygulamadaki kadar rahat konuştuk, alışveriş merkezinde dolaştık ve Dippin' Dots'ta dondurma yerken...

Dünya korkutucu ve kaotik bir yer olabilir, ama burada sizinle birlikte bu zorluklara göğüs germeye istekli binlerce mil uzakta insan olduğunu bildiğinizde daha çok bir ev gibi hissediyor.

Of course, sociophobia didn't go anywhere, but it became easier to live with it.

Onun mektuplarına, gerçek adını bilmeden veya yüzünü, bir fotoğrafını görmeden önce aşık oldum; mektupları aracılığıyla önemli olanı gördüm: ruhunu.

I've never had an easy time making friends, feeling much more comfortable talking through the computer screen or cell phone.

Ülkemde gerçek edebiyattan anlayan insan pek yok maalesef ama bir İngilizle Sheakespeare, Fransızla Volteire, Mauppassant...