Bir gazeteci olarak, insanları ve hayatı nasıl deneyimlediklerini daha iyi tanımayı seviyorum. Ancak Slowly, beklediğimden daha fazlasını deneyimlememi sağladı.

Artık insanlar tarafından reddedilmekten korkmuyorum çünkü kusurlarım ve hatalarım ne kadar kötü olursa olsun beni olduğum gibi kabul edecek birilerinin her zaman olacağını biliyorum.

For the majority of my life, I felt isolated. I felt estranged from my peers at school and I even felt estranged from my family.

İnsanlarla tekrar etkileşim kurmaya başladığımda, daha iyi konuşmalar yapabildiğimi ve insanlarla daha derin bir bağ kurabildiğimi fark ettim.

Maybe not all people are interested in this topic. But compared with the instant chats, writing here is more healing for my soul. I feel accepted in the decent way of talking.

In my childhood, I remember I read a book where that guy used to have a pen friend, whom he never met in his lifetime.

Mektuplarınız birini iyileştirebilir, hassas bir ruhu sevebilir, iyiliği yüceltebilir ve davayla savaşabilir.

O ana kadar bu kadar benzersiz bir yazışma parçası almamıştım ve kişisel deneyimimde kesinlikle iz bıraktı.

My story through Slowly isn't a love story, at least not in a conventional way. It's more of a story about self-discovery.

I've experienced the most tiring struggle to socialize. The era of the internet doesn't guarantee interconnections, especially in most social media I use.

Fortunately, I got a chance to visit her place for my work. We met and clicked instantly.

I will only tell people who are reading this story to never stop sending letters, you never know who is missing you.