For the majority of my life, I felt isolated. I felt estranged from my peers at school and I even felt estranged from my family.

My friends and teachers call me an alien, because I like to do some crazy and weird things in school.

They listen to me vent, they reassure me and I know that eventually everything will be okay.

When my father was diagnosed with terminal cancer two years ago, it was my Slowly family who helped me through.

Ve bana söylediği en güzel şey, bir gün Korece bir mektup değiş tokuş edebileceğimiz günü sabırsızlıkla beklediği :)

İnsanlarla tekrar etkileşim kurmaya başladığımda, daha iyi konuşmalar yapabildiğimi ve insanlarla daha derin bir bağ kurabildiğimi fark ettim.

Maybe not all people are interested in this topic. But compared with the instant chats, writing here is more healing for my soul. I feel accepted in the decent way of talking.

Slowly, arkadaşlık kurmak için utangaç ve konuşkan insanlar için en iyi yer. Slowly ayrıca bana Felemenkçe, Türkçe gibi diğer yabancı dilleri öğrenme fırsatı sunuyor...

Because of the restrictions and the DONTs my parents have set for me, I grew up to always desire friendship and love from others.

The first letter I’d ever sent was the very first letter she had ever read. Coincidental?

O ana kadar bu kadar benzersiz bir yazışma parçası almamıştım ve kişisel deneyimimde kesinlikle iz bıraktı.

My story through Slowly isn't a love story, at least not in a conventional way. It's more of a story about self-discovery.