SONUNDA, saçma derecede uzun mektuplara olan sevgimi anlayabilecek biri çıkmıştı—küçük bir roman olarak kabul edilebilecek türden mektuplar.

Kendini kabul etmenin erdemi artık sadece kendime inanmakla sınırlı değil, aynı zamanda Bipolar evrelerim arasındaki her tehlikeli belirsizliğin anlatılmaya değer olduğunu bilmekle ilgili.

Yaklaşık 5, belki de 6 yıl önce konuşmaya başladık ve sadece 2 hafta önce onu doğru düzgün ilk kez görmek için uçakla yanına gittim.

Alex beni tüm yönlerimle kucakladı. Onun sözleri beni hayatımın en karanlık günlerinde ayakta tuttu.

Yıllar boyunca birlikte güldük, birbirimizin zaferlerini ve doğum günlerini kutladık, birlikte ağladık, birbirimize destek olduk, tavsiyeler verdik ve zorlu zamanlarda birbirimizi motive ettik.

Kültürel köklerimin özünü kutlamaktan ve korumaktan büyük bir keyif aldım.

O gün, ikimiz de bu kadar iyi arkadaş olacağımızı bilmiyorduk.

İlk mektubumuzun iki yıllık yıldönümünden üç gün sonra inanılmaz bir şey oldu: Yüz yüze tanıştık.

Zamanla mektuplar daha uzun, daha düşünceli hale geldi, şiire, seyahate ve hayatın küçük nüanslarında anlam bulmaya olan ortak tutkularımızı keşfettik.

Çünkü biz yıldızlar gibiyiz ve her yıldız diğerlerinden farklıdır.

Başlangıçta onunla arkadaş olabileceğimi düşünmemiştim, çünkü aramızda bir yaş farkı vardı...

Içgüdülerim bana bunun o olduğunu söyledi — kaderin belirlediği bir duygusal sırdaş.